|
|
|
|
|
|
Τόσο ο συνειδησιακός
αφοπλισμός όσο και η
παλινδρόμηση μεταξύ
λήξης και επανεκκίνησης
των περιορισμών στην ζωή
μας, στηρίζονται πλέον
σε ένα πλαίσιο οριακής
ανορθολογικότητας, σε
μια θεσμική επιβολή
περιορισμένης
ορθολογικότητας, αφού
κλειστήκαμε μέσα για να
ανακοπεί η
μεταδοτικότητα του ιού
και αυτή τελικά
εκτοξεύθηκε (σημ.: ο ιός
δεν υπήρχε ποτέ πουθενά
κάπου εκεί «έξω»: ήταν
πάντα στα σώματα και με
αυτά θα συνεχίζει να
πολλαπλασιάζεται και να
μεταλλάσσεται).
Εύκολο φυσικά να κάνουμε
εκ των υστέρων εικασίες
και αναλύσεις, με την
κλασική θεωρητικολογική
και μη επιστημονική
προσέγγιση, και αφού ήδη
διαμορφώθηκε το τωρινό
επικίνδυνο, σε πολλές
χώρες, σκηνικό.
Προφανώς και δεν χωρούσε,
σχεδόν ποτέ, ένα σχέδιο
ανακοπής της πανδημίας
απολύτως «συγκεκριμένο».
Αυτό είναι το μόνο
σίγουρο. Αλλά μάλλον,
τελικά δεν χωρούσε και
μια σχετικά «ασχεδίαστη»
λήψη μέτρων κατά περίοδο
και κατά περίπτωση.
Τι εννοώ: Οι κυβερνήσεις
παντού στον κόσμο έχουν
σήμερα ένα άλλοθι
δυνητικής αναπαράστασης:
«αν δεν είχαμε λάβει
μέτρα θα είχαμε
περισσότερα κρούσματα
και νεκρούς». Σίγουρα
αυτό ισχύει. Το ίδιο
όμως «σίγουρα» φαίνεται
να ισχύει εξ ίσου και το
αντίστροφο, ως δεδομένο
πλέον: «αυξήθηκαν τα
κρούσματα και οι νεκροί,
όταν πλέον ελήφθησαν τα
μέτρα » .
Εδώ πρέπει κανείς να
αναλύσει ψύχραιμα αυτή
την υπερεξουσιαστική
εμμένεια (και όχι εμμονή)
των κυβερνήσεων. Διότι η
ηγεμονία της εντολής,
και ο φόβος κατάρρευσης
των νοσοκομειακών δομών,
μάλλον ξεπέρασε την
αυτοκρατορία του
ορθολογισμού και της
αποδοτικότητας του «νόμου».
Και αυτό γιατί η
χωροχρονική περίφραξη
των υποκειμένων δεν
εμπόδισε ουσιαστικά ποτέ
τον ιό από το να
πολλαπλασιάζεται στα
σώματα. Ούτε εμπόδισε τα
ίδια τα υποκείμενα να
μειώσουν εντελώς τις
ροές τους ως οργανικά
κινητικά σώματα.
Δηλαδή: κάπου χάθηκε η
τροχιά της συνάρτησης
μεταξύ περιορισμού του
ιού και περιορισμού της
κινητικότητας των
σωμάτων που φέρουν τον
ιό.
Και έπρεπε να περάσει
ένας ολόκληρος χρόνος (να
καθυστερεί και ο
εμβολιασμός) και να
φθάσουν στο όριο τα
δημόσια συστήματα υγείας,
για να επιλεχθεί ως
έσχατη πολιτική αυτή που
έμοιαζε ως η μόνη
ορθολογική εξ αρχής: να
αυξηθεί η ιχνηλάτηση
στον πληθυσμό και η
ταχεία απομόνωση των
φορέων καθώς
πολλαπλασιάζονται, πριν
εμβολιαστεί (ή δήθεν
θωρακιστεί με απομόνωση),
η μεγάλη μάζα.
Το κράτος, παντού στην
Δύση, έκανε το σφάλμα να
νομίζει ότι
προστατεύοντας με μαζική
πολιτική περιορισμών το
σύνολο του πληθυσμού θα
ελαχιστοποιούσε την
κινητικότητα του ιού. Μα
ο ιός ήδη υπήρχε ως εν
δυνάμει πολλαπλασιαστής
σε κάποια σώματα και
ήταν δεδομένο ότι θα
μεταδιδόταν όσο και αν
περιορίζονταν οι ροές.
Και έπρεπε ακριβώς αυτοί
που πολλαπλασιάζονταν
μαζί με τον ιό, γρήγορα
να ανιχνευθούν και να
απομονωθούν. Η εξάπλωση
ήταν βέβαιο ότι θα
μεγάλωνε όσο δεν
μεγάλωνε η ιχνηλάτηση
και ίσως όχι όσο
περιορίζονταν η κίνηση
του πληθυσμού: ο μη
έγκαιρος εντοπισμός
διευκόλυνε την
μεταδοτικότητα, και όχι
το αντίστροφο.
Επαναλαμβάνω: πολύ απλό
και εύκολο να το
παίζουμε ειδικοί και να
«ακυρώνουμε» επιστήμονες
επιδημιολόγους, που
κατέχουν την εκθετική
και μαθηματική εικόνα
της πρωτοφανούς
κατάστασης.
Η «επιστήμη» όμως της
προβλεπτικότητας, στην
παγκόσμια πρωτόγνωρη
συνθήκη αυτής της
πανδημίας, δεν χωρούσε
εξ αρχής απλή στατιστική
και πιθανολογική θεωρία.
Ο λόγος; Αφού η ιατρική
έρευνα δεν μπορούσε να
βρει αιτίες και λύσεις (μεταλλάξεις/
εμβόλια/ βέλτιστες
προφυλάξεις) έπρεπε
τουλάχιστον να βρεθεί
γρήγορα, μέσα στις
κοινωνίες, ο ίδιος ο ιός.
Έπρεπε να ιχνηλατηθεί
γρήγορα, υποχρεωτικά και
μαζικά όσο το δυνατόν
περισσότερο μέρος του
πληθυσμού, να
απομονωθούν νωρίς όσο το
δυνατό περισσότεροι
φορείς και όχι να
περιμένουμε να
πειθαρχήσει στο σύνολο
της, μέχρι να
εμβολιαστεί μαζικά, η
κοινότητα. Και αυτό
γιατί η ταχύτητα
εξάπλωσης τού ιού, όσο
αργή ή γρήγορη και αν
ήταν, δεν ήταν εξ αρχής
ικανή και αναγκαία
συνθήκη να εξαφανίσει
τον ίδιο τον ιό.
Πιθανολογώ ότι όσες
χώρες θα έκαναν μαζική
ιχνηλάτηση στο πρώτο
κύμα, θα μείωναν έστω
και οριακά- κατά το
δεύτερο κύμα -την
εκθετική καμπύλη
μετάδοσης...
Ηλίας
Καραβόλιας – European
Business Review
|
|
